Эх, һин, күңелһеҙем һин минең! Хикәйә. Икенсе өлөш.

Диләнең аптыранып йөрөүенә эшендә лә иғтибар иттеләр. Иң тәүҙә Хаят тотоп алды.– Һиңә ни булды, бик күңелһеҙ йөрөйһөң, – тине ул Диләнең күҙенә туп-тура ҡарап.– Булманы, – тине ҡыҙ. – Әллә берәй нәмә булырға тейеш инеме?– Юҡ, юҡ, – тине аҡланғандай Хаят. – Бик уйланып, кәйефһеҙ йөрөйһөң. Әйт дөрөҫөн, егетең ташланымы? Ирең сығып киттеме?– Ниндәй ир, ниндәй егет һөйләйһең, апай? Мин кейәүҙә түгел.– Ошо йәшкә етеп, һаман кейәүгә сыҡманыңмы? Әллә бер кемең дә юҡмы?– Юҡ, булғаны ла юҡ.– Ужас! – Хаяттың күҙҙәре шаҡмаҡланды. – Ошо йәшкә етепме?– Әлләсе, – тип аптыранды ҡыҙ. – Быға тиклем йәшәнем бит. Бынан һуң да йәшәрмен әле.Хаят көлдө лә, уны эргәһенә ултыртты.– Һөйлә, һылыуым, эсеңдә тотма. Сер кешене сирләтә ул. Бәлки файҙам тейер, кәңәш бирерман. Йә, һөйлә...