Алиһә көтә...

Бер танышым бар. Сибәр, аҡыллы ҡатын-ҡыҙ, баһаһын белеп, үҙен яратып тормош көткәндәрҙән. Эшләгән урыны яҡшы – интеллектуаль хеҙмәт. Тиңдәр араһында тиңдер: эшен башҡармайынса ҡалғаны юҡ, мәгәр уның һөҙөмтәһе башҡаларҙыҡынан бер ни менән дә айырылмай. Төшөп ҡалғандарҙан да түгел, алға сыҡҡандарҙан да... Үҙенә булған мөхәббәте, бәлки, бар ғәмәлдәрҙән бейегерәк һәм юғарыраҡтыр... Алиһә, ҡыҫҡаһы.

Бергә бассейнда булдыҡ. Ҡәҙерле тәнен һыу менән сылатып, наҙлы хәрәкәттәр менән зәңгәр тәрәнлекте иңләгәнсе, мин үҙем менән алып килгән баламды йыуындырып, бассейнға төшөрөп ебәрергә, ары-бире йөҙгәнсе, улымды күҙәтеп торорға ла өлгөрәм. Ҡырҡ ваҡ-төйәгебеҙҙе барлап, йыйынғансы-йыуынғансы байтаҡ ваҡыт үтә. Танышым иһә душтан һуң тәнен зиннәтле май менән йомшарта, сәсен киптерә, яйлап кейенә. Һис шикһеҙ, ял шундай булырға тейеш. Минең иһә эстәге "пружина" ҡыҫылғандан-ҡыҫыла бара – бассейндан ҡайта һалырға, ашарға бешерергә, иргә, башҡа балаларға иғтибар бүлеп өлгөрөргә кәрәк...

Бихисап ваҡыт үткәндән һуң танышымды театрҙа осратам. Бына ҡайҙа ул сибәр, буй етмәҫлек бейеклектәге Алиһә! Һәр ваҡыттағыса, яңғыҙ (берәй әхирәтен булһа ла ҡултыҡ аҫтына ҡыҫтырып килеп булмаймы икән?). Ипле генә йылмая, итәғәтле һөйләшә. Ҡурсаҡ тиерһең. Бәйләнерлек бер сәбәп тә юҡ. Тағы ла – кейеме. Ундай селтәрле яғалы, оҙон еңле, зиннәтле күлдәк менән, үҙемдә булған хәлдә лә, ҡәҙимге көндә бер ҡайҙа ла сыға алмайым – мәшәҡәт баштан ашҡан, мәктәп-баҡса-эш-магазин маршруты буйынса “зыр” әйләнеп сыҡҡансы, итәккә уралып, берәй ерҙә рисауай булып, йығылып ятыуым бар. Шуға ла аяҡта – уңайлы итек, өҫтә еңел кейем. Ә танышым, һис шикһеҙ, маладис – образына хыянат итмәй. Хатта сауҙа үҙәгенә барғанда ла. Быға миҫал – уның менән маршрут автобусында тап булышабыҙ. Кешеләр арып-талып эштән ҡайта, тығылыш. Этәрәләр, төртәләр, терһәк менән ауырттырып үткәндәре лә була. Ә танышыма барыбер. Оҙон итәктәре маршрут автобусының ҡырҡ атайҙың ҡырҡ балаһы тапаған бысраҡ иҙәнен һеперһә лә, башына зауыҡлы итеп салма формаһында ураған шарфының осон тегеләй-былай тартҡылаһа ла... Сөнки ул – Алиһә. Ҡағылмағыҙ, әйтмәгеҙ, ҡарамағыҙ... Ваҡланып тормай, бейек күтәрмәнән яйлап, бәҫен белеп кенә төшә, сауҙа үҙәгенә йүнәлә. Мин иһә, автобустың тынсыу, тар тотҡонлоғонан ысҡынып, саф һауаны тултырып һулайым да, баҡсаға сабам – һуңларға ярамай, балам көтә.

Танышым менән ҡайһы саҡта тормош тураһында әңгәмәләшеп алабыҙ. Бәхәсләшеп булмай – Алиһәнең күңел төҙөлөшө нескә материянан, ауыр һүҙҙәрҙән кителеп ҡуйыуы бар. Элегерәк тәгәрмәс эсендәге тейен кеүек сапҡаныма бер аҙ кинәйә менән баға ине – ни хәл итәһең, күп балалы ғаиләнең тормошо күп яҡлы, туҡтап тын алырға ла ваҡыт юҡ, Аллаға шөкөр (шундай уҡ ғаиләләр алдарға бирмәҫ). Хәҙер иһә Алиһәнең күҙҙәрендә моңһоулыҡ күләгәһен күрәм, сөнки ул япа-яңғыҙ. Белеүебеҙсә, яңғыҙлыҡтан да яман нәмә юҡ.

– Ир-аттар менән борсаҡ бешмәй, - ти ул әллә үкенеп, әллә ҡыйынһынып.

– Ябайыраҡ бул матурым.

– Күңелем нурлы, булмышым ихлас – барыһына ла асыҡмын! - тип ҡаршы төшә Алиһә.

– Һуң һинең ул ихласлығыңа барып еткәнсе, ҡырҡ ҡаршылыҡты үтергә кәрәк! Ирҙәр бит ябайлыҡты ярата. Иманым камил – уларҙы, тәүге сиратта, башыңдағы ғәләмәт салмаң, бер итәге ҡыҫҡа, береһе оҙон булған модалы, затлы-зиннәтле туның, селтәрле яғаларың ҡурҡыталыр әле.

– Мин ирҙәр өсөн кейенәмдер шул... Зауыҡ, стиль төшөнсәһе булырға тейеш тә һуң.

– Тейеш, әлбиттә. Тик һин ҡайһы ваҡытта Алиһә образыңдан сығаһың? Уйындың да, кейемдең дә урыны-тәғәйенләнеше була бит. Ә кешеләр иң тәүҙә кейемгә ҡарап ҡаршы ала. Ҡатындар һинең һәр зауыҡлы сепрәгеңде айырым-айырым күҙлек аша үткәрһә, тауары, хаҡы хаҡында уйлаһа, бәлки, үҙҙәре ошолай иҫ киткес гүзәл була алмағанға үкенес һәм көнләшеү кисерһә, ир-ат бит тулайым образ буйынса фекер йөрөтә! Уларға һинең юбкамы, күлдәкме кейгәнлегең барыбер, күҙ алдына баҫҡан дөйөм образ мөһим. Ә һинең хаҡта: “Был затлы ҡошҡа тешем үтерлек түгел”, – тигәндәр күберәктер – иманым камил. Шуға тағы берҙе ҡабатлайым – ябайыраҡ бул.

Миңә үпкәләүҙән фәтүә юҡ – Алиһә белә. Сөнки һәр ҡайһыбыҙҙың үҙ тормошо, һәр кемебеҙ үҙенсә йәшәй. Ҡайһы саҡта һуҡмаҡтарыбыҙ киҫешә икән – тимәк, шулай тейеш, шулай кәрәк. Һәм һәр кем бәхетле булырға хаҡлы. Тик бәхет төшөнсәһе шартлы – уны һәр кем үҙ бейеклегенән сығып баһалай. Шулай ҙа һәммәбеҙ өсөн уртаҡ, мәңгелек ҡиммәттәр бар: Хоҙай Тәғәлә барлыҡ кешеләрҙе лә парлы итеп яратҡан, ир-ат – гүзәл затһыҙ, ә ҡатындар уларһыҙ тулы ҡанлы тормош кисерә алмай. Ҡатын-ҡыҙҙың әсәлек хоҡуғы ла – донъяның нигеҙен тәшкил иткән изге, самими төшөнсә... Иң ябай, иң ҡәҙимге ғәмәлдәр кеүек. Мәгәр, ошолар булмаһа, хатта буй етмәҫлек Алиһә лә бәхетһеҙ, китек күңелле... Хәйер, кешене өмөт йәшәтә – уға тигән затлы зат арағыҙҙа йөрөйҙөр, бәлки? Уға тап шундай ҡатмарлы булмышлы, тормош ваҡлыҡтарынан өҫтөн торған нәзәкәтле, гүзәл зат кәрәктер? Күрһәгеҙ, әйтегеҙ уға, зинһар – Алиһә уны һаман көтә...

https://bash.rbsmi.ru/articles/-bi-t-m-m-ni-t/Ali--k-t-248445/

Фото: i.pinimg.com

Автор: Гүзәлиә Балтабаева