Эх, яҙмыш

“Ни өсөн ғаилә­ләге ир менән ҡатын мөнәсәбәтен гел бер төрлө генә яҡтыртаһығыҙ ул? Тик ир ғәйепле, һеҙҙеңсә. Етешһеҙлек атта ла, тәртәлә лә, тигән әйтемде ишеткәнегеҙ барҙыр бит?”Ошондай һорау бирҙе миңә ҡапыл бер танышым, беҙҙең гәзиттең сайтын даими уҡып барған ир кеше. Унан үҙ тормошон бәйән итте.“Мин дуҫлашып йөрөгән ҡыҙыма ғашиҡ булғас, уның яратыуы тураһында һорашма­ным да. Минең һөйөү икебеҙгә лә етерлек, уны бәхетле итеремә тамсы ла шигем юҡ ине. Тый­наҡ, аҡыллы, инсафлы үҙебеҙ­ҙең милләт ҡыҙын кәләш итеп алдым.Бик матур башлап ебәрҙек ғүмер һуҡмағын, яҡты хыялдар ҡорҙоҡ, күпме бала үҫтерә­сәгебеҙ тураһында ла һөйләш­тек. Тормош юлын кеше фатирында башлаһаҡ та, ниндәй шарттарҙа ла беҙгә бергә рәхәт ине.“Ине” тим, сөнки бәхетле тормош оҙаҡҡа һуҙылманы. Бала­быҙ тыуыу менән кәләштең холҡо үҙгәрҙе лә китте: мыжыҡ­ҡа әйләнде, өҫ-башына ла иғтибар итмәй башланы, ваҡыт булманы, тип тамаҡҡа ла әҙерләмәй, минән дә булмағанды таптыра, күпме аҡса тотторһам да, әҙ күренә, бер юлы бөтә нәмә булдырыуҙы талап итә. Былай ҙа бер түгел, ике эштә бил бөгәм, ныҡ арыйым. Ә өйҙә йөҙө һытыҡ ҡатын, илаҡ бала ҡаршы ала. Сабыйҙы ҡарашырға бер ҙә ҡар­шы түгелмен, тик кәләштең шундай бойороу­лы тоны, мине булдыҡ­һыҙ кеүек күреп хәбәр һөйләүе, аңламауы һарыуымды ҡайната.Арыйҙыр, уныһына һүҙ юҡ. Тик ул кеше балаһын ҡарамай ҙа һуң, үҙ сабыйыбыҙҙың һәр хәрәкәтен ҡыуанып, яратып ҡарап ултырғыһы килмәйме ни? Улыбыҙҙы талаш алмаһына әүерелдереүе һис тә оҡшамай миңә. Ә алдан өс бала тураһында хыялланған булғайныҡ тағы.Иң оҡшамағаны – ҡайтып инеү менән ҡый биҙрәһен тоттороуы. Ҡыйынмы ни һиңә, тиһе­геҙҙер. Юҡ, ауырлығын күрмәйем, әммә ишектән инеүгә икенсерәк төрлө мөнәсәбәт өмөт итәм шулай ҙа. Элекке кеүек яғымлы йылмайып ҡаршы алһа ине лә бит... Былай ҙа бөтә эштә ярҙам итергә генә торам.Ҡатындар үҙҙәренән биҙҙереп ситкә тибәләр ҙә шунан “һулға” йөрөгән ирҙәренә аптырай баш­лайҙар. Мин дә бит йөҙө һытыҡ, һәр саҡ ҡәнәғәт булмаған, асыулы, әрпеш ҡыҙға ғашиҡ булма­ғанмын, түҙемлек тә ҡоростан түгел...”

Автор: Әҡлимә ҒИЗЗӘТУЛЛИНА